Piotr Załuski Dziennikarzem Roku 2005

18 maja 2006 r. Kapituła NAGRODY DZIENNIKARSKIEJ imienia red. TADEUSZA SZWEDA przyznała po raz szósty nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy RP Dolny Śląsk, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Międzyregionalnego Syndykatu Dziennikarzy Polskich red. PIOTROWI ZAŁUSKIEMU (TVP Wrocław).

Kandydatami do tej nagrody byli w tym roku: Alicja Giedroyć („Słowo Polskie • Gazeta Wrocławska”), która przegrała dopiero w finale z Piotrem Załuskim oraz Magda Podsiadło („Gazeta Wyborcza” – Wrocław), Grażyna Orłowska-Sondej (TVP 3) i Tatiana Trzycimska (Polskie Radio Wrocław).

Po raz pierwszy jest to nagroda w pełni środowiskowa, firmowana przez wszystkie organizacje dziennikarskie działające w naszym regionie, czyli Stowarzyszenie Dziennikarzy RP Dolny Śląsk, Dolnośląski Oddział Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz Międzyregionalny Syndykat Dziennikarzy Polskich.

Uroczyste wręczenie nagrody (rzeźba Stanisława Wysockiego) oraz spotkanie z laureatem oraz Kapitułą Nagrody nastąpiło 8 czerwca 2006 r. w Dworze Polskim we Wrocławiu.

Wyróżniony nie krył zaskoczenia, ale i zadowolenia: – To pierwsza taka nagroda w moim długim, bogatym w różne doświadczenia, życiu zawodowym.

Przewodniczący kapituły red. Waldemar Niedźwiecki składając laureatowi gratulacje podkreślił, że nagroda trafiła w godne ręce, Piotr Załuski jest bowiem autorytetem zarówno dla młodych adeptów zawodu, jak i doświadczonych dziennikarzy. Szef Stowarzyszenia Dziennikarzy RP wyraził ponadto nadzieję na dalszą integrację środowiska dziennikarskiego (laureat jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich).

O pięknej, ale i bolesnej karcie w życiu zawodowym oraz osobistym nagrodzonego mówił wojewoda dolnośląski Krzysztof Grzelczyk.

Piotr Załuski przyjmuje gratulacje od wojewody Krzysztofa Grzelczyka

Piotr Załuski (2005) i Krzysztof Kucharski (2003)
w przyjacielskiej rozmowie – jak laureat z laureatem

Zdjęcia: Agnieszka Majcher
Biuro Prasowe Wojewody

* * *

Piotr Załuski Dziennikarzem Roku 2005

Red. PIOTR ZAŁUSKI jest wieloletnim pracownikiem telewizji, obecnie to niezależny twórca filmów dokumentalnych, nauczyciel młodych kadr dziennikarskich w Katedrze Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego.

Jest nie tylko uznanym profesjonalistą – m.in. w ubiegłym roku wygrał w konkursie TVP na realizację dokumentalnego cyklu filmów telewizyjnych z okazji XXV-lecia powstania „Solidarności” – ale też dał się poznać jako wzór etyki, uczciwości i niezłomnego trwania przy tych wartościach.

Urodzony 1 stycznia 1945 r. w Lublinie, żonaty, dwoje dzieci: syn – Aleksander (22 lata, student), córka – Anna (20 lat, studentka). Absolwent polonistyki Uniwersytetu Wrocławskiego (studia 1962 – 1969) oraz Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (zaoczne studia realizacji telewizyjnej (1974 – 1978).

Od kwietnia 1967 – współpracownik, od stycznia 1968 do 13 grudnia 1981 – etatowy pracownik (dziennikarz i realizator wizji) wrocławskiej telewizji. Autor reportaży filmowych i filmów dokumentalnych emitowanych w obu programach TVP: „Lawina” (1968), cykl „Tam właśnie byłem…” (monografie reporterskich przygód polskich dziennikarzy m.in. S. Kozickiego, K. Kąkolewskiego, J. Roszki, A. Rowińskiego, R. Kapuścińskiego, początek lat 70.) i wielu innych. Przewodniczący Krajowej Komisji Koordynacyjnej PRiTV NSZZ „S”. Po ogłoszeniu stanu wojennego był internowany (13 grudnia 1981 – czerwiec 1982). Jesienią 1982 roku wyemigrował do Niemiec, gdzie przez 12 lat pracował jako dziennikarz i reżyser w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium. Powrót z emigracji – sierpień 1995 r.

Od czasu powrotu do rzemiosła i sztuki telewizyjnej (maj 1993) zrealizował dla telewizji publicznej w Polsce m.in. następujące filmy: „Inter arma…” (o teatrze polskich jeńców w obozie w Murnau, dla Działu Form Dokumentalnych II Programu, kilkakrotna emisja w latach 1994 – 1995), dwuczęściowy film „Cienie minionego czasu” (cz. I „Doktor z Jaworowa”, cz. II „Sprawa profesora Weigla” dla działu reportażu I Programu TVP), „Vinci” (o mistrzu Leonardzie, dla Telewizji Edukacyjnej), cykl powstały na motywach prozy i poezji Z. Herberta „Ogród barbarzyńcy” (cz. I „Poeta doctus”, cz. II „U Dorów”, cz. III „Il Duomo”, cz. IV „Siena”, cz. V „Piero della Francesca”, II Program TV), 12-odcinkowy cykl krótkich filmów o kulturze śródziemnomorskiej pod tytułem „Miniatury włoskie” (wielokrotna emisja w I programie TVP i w TV Polonia) oraz trzyczęściowe „Wędrówki śródziemnomorskie”, emisja – wiosna 1998; film dokumentalny, 8 półgodzinnych filmów o historii i kulturze polskiej pt. „Cny język Polaków” (dla Telewizji Edukacyjnej, emisja – jesień 1999, emitowany także w TV Polonia), film dokumentalny o Januszu Korczaku „Wciąż inny dom” (emisja w I Programie TVP – kwiecień 2000 r.), dwuodcinkowy film o Ryszardzie Kapuścińskim pt. „Druga arka Noego” (za cz. I „Stąd świat cały” otrzymał nagrodę Fundacji Stefana Batorego na festiwalu w Kielcach).

Z końcem 1998 r. ponownie związał się formalnie z wrocławskim ośrodkiem TVP, realizując m.in. cykl „Akta W”, którego oglądalność przewyższyła „Fakty”. Od marca 2005 r. jest zatrudniony w TVP Wrocław na stanowisku kierownika Regionalnej Agencji Producenckiej. Realizuje pełnometrażowy dokument o życiu i twórczości Zbigniewa Herberta pt. „Herbert – fresk w katedrze”, wiosną 2005 roku zwyciężył w konkursie I Programu TVP na cykl audycji telewizyjnych o tematyce związanej z 25 rocznicą powstania „S”.

Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich