Zanim zrelacjonuję przebieg tej uroczystości, przypomnę, w jakich okolicznościach odbyła się ona 26 maja 1945 roku oraz opiszę jej przebieg. Po zakończenie II wojny światowej jednostki 10. Dywizji Piechoty, która w składzie II Armii Wojska Polskiego uczestniczyła w Operacji Praskiej, stacjonowały na Dolnym Śląsku, a jej dowództwo znajdowało się początkowo we Wrocławiu, a następnie w Jeleniej Górze. Gdy zapadła decyzja o zorganizowanie defilady, jednostki dywizji przekwaterowano czasowo do podwrocławskiego Oporowa, który do 1951 roku był oddzielną miejscowością.
W godzinach popołudniowych 26 maja 1945 roku, a była to sobota, jednostki wojskowe biorące udział w defiladzie przemaszerowały z Oporowa na tonący w gruzach plac Wolności, zwany wcześniej placem Zamkowym, gdzie entuzjastycznie witały żołnierzy tysiące wrocławian. Trybuna honorowa usytuowana była na gruzowisku Pałacu Królewskiego. Po złożeniu przez dowódcę 10. Dywizji Piechoty pułkownika Aleksandra Struca meldunku prezydentowi Wrocławia dr. Bolesławowi Drobnerowi o gotowości do defilady, miejsca obok nich na trybunie honorowej zajęli między innymi pełnomocnik rządu do spraw kultury i oświaty, późniejszy rektor Politechniki i Uniwersytetu Wrocławskiego prof. Stanisław Kulczyński, przedstawiciele Polonii Wrocławskiej oraz wojenny komendant Wrocławia Liapunow.
Naprzeciwko trybuny honorowej stali polscy żołnierze z niemieckimi sztandarami ze swastykami. Gdy orkiestra zagrała marsza wojskowego, żołnierze rzucili sztandary na bruk przed trybuną honorową.