Odszedł przyjaciel dziennikarzy Dariusz Kacperczyk
Zmarł Bartłomiej Skrzyński
Dziennikarz, społecznik, działacz na rzecz aktywizacji osób niepełnosprawnych, dyrektor biura „Wrocław bez Barier” przy Urzędzie Miejskim Wrocławia, rzecznik prezydenta miasta ds. osób niepełnosprawnych, wielki fan żużla. Publikował w „Słowie Polskim”, „Gazecie Wyborczej”, „Panoramie Dolnośląskiej”, „Integracji” i magazynie „Taśma w górę” oraz „Tygodniku Żużlowym”. Miał 41 lat.
Wyrazy głębokiego współczucia Bliskim Zmarłego składają koleżanki i koledzy
ze Stowarzyszenia Dziennikarzy RP Dolny Śląsk.
Pożegnanie odbędzie się w sobotę 19 września 2020 o godz. 13.00
– cmentarz na Pawłowicach przy ulicy Złocieniowej 29.
Jego siostra, Magdalena, w mediach społecznościowych prosi, aby pożegnać jej brata w taki sposób, jak żył, czyli na kolorowo.
Zmarła red. Anna Wojcieszczyk
Mity sycylijskie
O Dedalu oraz królach Minosie i Kokalosie
Co w starożytności łączyło Kretę z Sycylią? Z całą pewnością na obie wyspy docierali żeglarze będący ich mieszkańcami, handel i żegluga bowiem w obrębie basenu Morza Śródziemnego kwitły od najstarszych czasów.
Ale obie wyspy łączy też pewna dramatyczna opowieść o Dedalu, jego synu Ikarze, o królu Krety Minosie i sykańskim królu z miasta Kamikos na Sycylii, zwanej wówczas Sykanią – Kokalosie.
Kamikos położone było na południowym brzegu wyspy, jak twierdzą historycy i archeolodzy, musiało znajdować się w okolicach dzisiejszego Agrigento, zwanego przez starożytnych Greków Akragas. Ale czasy, w których toczy się nasza opowieść, były bardziej odległe i Greków wówczas nie było na wyspie, którą zamieszkiwały trzy autochtoniczne plemiona – Sykulów na wschodniej stronie Sycylii, Elimów na zachodzie w okolicach Ericce i na zachodniej części Sykanów.
Czytaj:
Z kroniki pandemii
Strategia, wydaje się, jest
Strategia zwalczania zagrożenia covid-19 jest, czy wydaje się, że jest? Brawo, że została komunikatywnie przekazana rodakom. Nowy minister zdrowia od 26 sierpnia, prof. Adam Niedzielski, ogłosił ją 3 września. Mówił konkretnie. Obywatele zadowoleni, że w ogóle jakiś plan jest. Ale już obywatele eksperci postawili szereg pytań. Jeden ekspert, od marketingu politycznego, podsumował, że owo zwalczanie schodzi czy zostaje zepchnięte w dół – to jest na samorządy, szpitale najniższych szczebli oraz podstawową opiekę zdrowotną.
Ależ nikt rąk nie umywa, tylko inaczej zadziała palec wskazujący na odpowiedzialność.
W znanym skeczu Stanisław Tym kiedyś puentował, będąc we wcieleniu polityka: „Jeśli kiedykolwiek w życiu się pomyliłem, to zrobiłem to dla Polski”.
Polihymnia na dworcach
To wiemy od dawna, m.in. dzięki wielodekadowej działalności niezapomnianego popularyzatora muzyki Jerzego Waldorffa: muzyka łagodzi obyczaje, trafia pod strzechy itp. Są jednak sytuacje we współczesnym świecie mające związek z muzyką, których chyba nawet Waldorff nie mógł przewidzieć. I niestety, za co przepraszam, bo wszyscy mamy tego tematu dość, ma to też związek z pandemią!
A zaczęło się zwyczajnie, banalnie. Pojechałem do Fuldy, wysiadłem na dworcu, a że pora była południowa, wstąpiłem do dworcowego bistro.
Popieramy kandydatkę na urząd RPO
Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, jako organizacja pożytku publicznego, udziela poparcia społecznej kandydatce na urząd Rzecznika Praw Obywatelskich Zuzannie Rudzińskiej-Bluszcz.
Wyrażamy przekonanie, że jako doświadczony prawnik , koordynatorka strategicznych postępowań sądowych w biurze RPO, Zuzanna Rudzińska-Bluszcz zasługuje na poparcie obywateli zrzeszonych w organizacjach pozarządowych. Niewątpliwym walorem kandydatki jest doświadczenie wyniesione z dotychczasowej pracy w urzędzie RPO, ale również takie wartości, jak dialog i porozumienie, którymi kieruje się w życiu i pracy zawodowej.
Włączając się w oddolny, społeczny ruch poparcia kandydatki, Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej dołącza do grona ponad 500 organizacji, których członkowie mają nadzieję, że parlamentarzyści wzniosą się ponad podziały polityczne i zagłosują na kandydatkę merytorycznie przygotowaną do pełnienia odpowiedzialnej funkcji Rzecznika Praw Obywatelskich, wskazanego i popieranego przez obywatelki i obywateli.
Prezydium
Zarządu Głównego
Stowarzyszenia Dziennikarzy RP
Jerzy Domański, Sławomir Pietrzyk, Tomasz Miłkowski,
Ireneusz Michał Hyra, Andrzej Maślankiewicz
Z kroniki pandemii
A wirus nie rezygnuje…
Polacy wystraszeni rekordami: 21 i 22 sierpnia 903 i 900 zakażonych. Co robi Ministerstwo Zdrowia, szczęścia i pomyślności? – Pustoszeje – odpowiadają dowcipni. – Czy odejścia ministra i wiceministra zdrowia – to jakiś kompleksowy plan walki z pandemią?! Prof. Paweł Grzesiowski, epidemiolog, alarmuje, że system medyczny jest na skraju zapaści. Publicznie stawia retoryczne pytania: – Jaki raport o stanie pandemii zostawił po sobie minister Ł. Szumowski? Jakie procedury okazały się skuteczne, z jakich trzeba zrezygnować?
Opowieść o krwawo stłumionym buncie czeladników krawieckich we Wrocławiu, który wybuchł wiosną 1793 roku
We Francji już od czterech lat trwała walka nowego burżuazyjnego porządku ze starym, feudalnym. Idee polityczne, jakie rozprzestrzeniły się w wyniku wybuchu rewolucji francuskiej, rozniosły się niemal po całej Europie, dotarły też do niezwykle konserwatywnych, będących jednym z filarów europejskiego feudalnego porządku społecznego Prus, w tym także na Śląsk. Zaczęły docierać tu pisma ulotne, niekiedy o bardzo radykalnej treści, nawołujące do zmian społecznych i politycznych. We Wrocławiu pojawiły się one na przełomie stycznia i lutego 1793 roku, były przepisywane ręcznie i podkreślały, że od śmierci króla Fryderyka Wielkiego położenie ludności Prus stale się pogarszało.
Wiosną tegoż roku doszło do buntu tkaczy z Pogórza, objął on Kamienną Górę, Lubawkę, Chełmsko Śląskie, Bolków, Strzegom i Wałbrzych. Wystąpienia miały bardzo burzliwy charakter i skierowane były przeciwko monopolowi w handlu przędzą i zmowie cenowej miejscowych kupców. W Kowarach zbuntowali się murarze.
W tym też czasie we Wrocławiu sytuacja była stosunkowo napięta, w mieście coraz większą władzę zagarniał jeden z radnych miejskich, a później dyrektor Magistratu K.F. Werner. Jego metody rządzenia, a zwłaszcza chciwość, stawały się coraz bardziej widoczne i zaczynały budzić coraz większą niechęć.
Czytaj:
