Rozdział 1: Przedmiot prawa
autorskiego
Art. 1.1. Przedmiotem prawa
autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym
charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości,
przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).
1.2. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:
1) wyrażone słowem, symbolami
matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe,
kartograficzne oraz programy komputerowe),
2) plastyczne,
3) fotograficzne,
4) lutnicze,
5) wzornictwa przemysłowego,
6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne,
7) muzyczne i słowno-muzyczne,
8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
9) audiowizualne (w tym wizualne i audialne).
1.3. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia,
chociażby miał postać nie ukończoną.
1.4. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia
jakichkolwiek formalności.
Art. 2.1. Opracowanie cudzego
utworu, w szczególności tłumaczenie, przeróbka, adaptacja, jest
przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla prawa do utworu
pierwotnego.
2.2. Rozporządzanie i korzystanie z opracowania zależy od
zezwolenia twórcy utworu pierwotnego (prawo zależne), chyba że
autorskie prawa majątkowe do utworu pierwotnego wygasły.
2.3. Twórca utworu pierwotnego może cofnąć zezwolenie, jeżeli
w ciągu pięciu lat od jego udzielenia opracowanie nie zostało
rozpowszechnione. Wypłacone twórcy wynagrodzenie nie podlega zwrotowi.
2.4. Za opracowanie nie uważa się utworu, który powstał w
wyniku inspiracji cudzym utworem.
2.5. Na egzemplarzach opracowania należy wymienić twórcę i tytuł
utworu pierwotnego.
Art. 3. Zbiory, antologie, wybory,
bazy danych są przedmiotem prawa autorskiego, nawet jeżeli zawierają
nie chronione materiały, o ile przyjęty w nich dobór, układ lub
zestawienie ma twórczy charakter, bez uszczerbku dla praw do
wykorzystanych utworów.
Art.4. Nie stanowią przedmiotu
prawa autorskiego:
1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty,
2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole,
3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne,
4) proste informacje prasowe.
Art.5. Przepisy ustawy stosuje się
do utworów:
1) których twórca lub współtwórca jest obywatelem polskim lub
2) które zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej albo równocześnie na tym terytorium i za
granicą, lub
3) które zostały opublikowane po raz pierwszy w języku polskim, lub
4) których ochrona wynika z umów międzynarodowych.
Art.6. W rozumieniu ustawy:
1) utworem opublikowanym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został
zwielokrotniony i którego egzemplarze zostały udostępnione publicznie,
2) opublikowaniem równoczesnym utworu jest opublikowanie utworu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą w okresie trzydziestu
dni od jego pierwszej publikacji,
3) utworem rozpowszechnionym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy
został udostępniony publicznie.
Art.7. Jeżeli umowy międzynarodowe,
których Rzeczpospolita Polska jest stroną, przewidują dalej idącą
ochronę, niż to wynika z ustawy, do nie opublikowanych utworów
obywateli polskich albo do utworów opublikowanych po raz pierwszy na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub równocześnie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej albo opublikowanych po raz pierwszy w języku
polskim - stosuje się postanowienia tych umów.
Rozdział 2: Podmiot prawa autorskiego
Art. 8.1. Prawo autorskie przysługuje
twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.
8.2. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w
tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo
podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z
rozpowszechnianiem utworu.
8.3. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu
prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku
- właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.
Art. 9.1. Współtwórcom przysługuje
prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są
równe. Każdy ze współtwórców może żądać określenia wielkości
udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy twórczej.
9.2. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do
swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla
praw pozostałych współtwórców.
9.3. Do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna
jest zgoda wszystkich współtwórców. W przypadku braku takiej zgody każdy
ze współtwórców może żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który
orzeka uwzględniając interesy wszystkich współtwórców.
9.4. Każdy ze współtwórców może dochodzić roszczeń z tytułu
naruszenia prawa autorskiego do całości utworu. Uzyskane świadczenie
przypada wszystkim współtwórcom, stosownie do wielkości ich udziałów.
9.5. Do autorskich praw majątkowych przysługujących współtwórcom
stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w
częściach ułamkowych.
Art. 10. Jeżeli twórcy połączyli
swoje odrębne utwory w celu wspólnego rozpowszechniania, każdy z nich
może żądać od pozostałych twórców udzielenia zezwolenia na
rozpowszechnianie tak powstałej całości, chyba że istnieje słuszna
podstawa odmowy, a umowa nie stanowi inaczej. Przepisy art. 9 ust. 2-4
stosuje się odpowiednio.
Art. 11. Autorskie prawa majątkowe
do utworu zbiorowego, w szczególności do encyklopedii lub publikacji
periodycznej, przysługują producentowi lub wydawcy, a do poszczególnych
części mających samodzielne znaczenie - ich twórcom. Domniemywa się,
że producentowi lub wydawcy przysługuje prawo do tytułu.
Art. 12.1. Jeżeli ustawa lub
umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik
stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy,
nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach
wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.
12.2. Jeżeli pracodawca, w okresie dwóch lat od daty przyjęcia
utworu, nie przystąpi do rozpowszechniania utworu przeznaczonego w umowie
o pracę do rozpowszechnienia, twórca może wyznaczyć pracodawcy na piśmie
odpowiedni termin na rozpowszechnienie utworu z tym skutkiem, że po jego
bezskutecznym upływie prawa uzyskane przez pracodawcę wraz z własnością
przedmiotu, na którym utwór utrwalono, powracają do twórcy, chyba że
umowa stanowi inaczej. Strony mogą określić inny termin na przystąpienie
do rozpowszechniania utworu.
12.3. Jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, z chwilą przyjęcia
utworu pracodawca nabywa własność przedmiotu, na którym utwór
utrwalono.
Art. 13. Jeżeli pracodawca nie
zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o
jego przyjęciu, nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania
określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa
się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić
inny termin.
Art. 14.1. Jeżeli w umowie o pracę
nie postanowiono inaczej, instytucji naukowej przysługuje pierwszeństwo
opublikowania utworu naukowego pracownika, który stworzył ten utwór w
wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy. Twórcy przysługuje
prawo do wynagrodzenia. Pierwszeństwo opublikowania wygasa, jeżeli w ciągu
sześciu miesięcy od dostarczenia utworu nie zawarto z twórcą umowy o
wydanie utworu albo jeżeli w okresie dwóch lat od daty jego przyjęcia
utwór nie został opublikowany.
14.2. Instytucja naukowa może, bez odrębnego wynagrodzenia,
korzystać z materiału naukowego zawartego w utworze, o którym mowa w
ust. 1, oraz udostępniać ten materiał osobom trzecim, jeżeli to wynika
z uzgodnionego przeznaczenia utworu lub zostało postanowione w umowie.
Art. 15. Domniemywa się, że
producentem lub wydawcą jest osoba, której nazwisko lub nazwę
uwidoczniono w tym charakterze na przedmiotach, na których utwór
utrwalono, albo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób w
związku z rozpowszechnianiem utworu.
Rozdział 3: Treść prawa autorskiego
Oddział 1: Autorskie prawa osobiste
Art. 16. Jeżeli ustawa nie
stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w
czasie i nie podlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z
utworem, a w szczególności prawo do:
1) autorstwa utworu,
2) oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania
go anonimowo,
3) nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego
wykorzystania,
4) decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności,
5) nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.
Oddział 2: Autorskie prawa majątkowe
Art. 17. Jeżeli ustawa nie
stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z
utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do
wynagrodzenia za korzystanie z utworu.
Art. 18. 1. Autorskie prawa majątkowe
nie podlegają egzekucji, dopóki służą twórcy. Nie dotyczy to
wymagalnych wierzytelności.
18.2. Po śmierci twórcy, spadkobiercy mogą sprzeciwić się
egzekucji z prawa autorskiego do utworu nie opublikowanego, chyba że
sprzeciw byłby niezgodny z ujawnioną wolą twórcy co do
rozpowszechniania utworu.
18.3. Prawo do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 20 ust. 2, art.
30 ust. 2 oraz w art. 70 ust. 3, nie podlega zrzeczeniu się, zbyciu ani
egzekucji. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.
Art. 19.1. Twórcy i jego
spadkobiercom przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości 5% ceny
dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy utworu
plastycznego oraz rękopisów utworów literackich i muzycznych. Do zapłaty
tego wynagrodzenia jest obowiązany sprzedawca, a gdy działa na rzecz
osoby trzeciej, odpowiada z nią solidarnie.
19.2. Sprzedawca jest obowiązany
do ujawnienia osoby trzeciej, o której mowa w ust. 1. Z obowiązku tego
może się zwolnić płacąc należne wynagrodzenie.
19.3. Zrzeczenie się wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, jest
nieważne, chyba że dotyczy wymagalnej wierzytelności.
Art. 20.1. Producenci i importerzy
magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń, czystych nośników
służących do utrwalania przy użyciu tych urządzeń utworów w
zakresie własnego użytku osobistego oraz urządzeń reprograficznych są
obowiązani do opłat na rzecz twórców, artystów wykonawców oraz
producentów fonogramów i wideogramów, w wysokości nie wyższej niż 3%
kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.
20.2. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat, o których mowa w ust. 1,
przypada:
1) 50% - twórcom,
2) 25% - artystom wykonawcom,
3) 25% - producentom fonogramów i wideogramów,
z tym że w przypadku urządzeń reprograficznych kwota ta przypada w 100%
twórcom.
20.3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego po zasięgnięciu opinii właściwych organizacji zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców,
artystów wykonawców oraz organizacji producentów lub importerów urządzeń
i czystych nośników wymienionych w ust. 1 określa, w drodze rozporządzenia,
wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, szczegółowe zasady ich
pobierania i odprowadzania oraz wskazuje organizacje zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi właściwe do ich pobierania.
Art. 21.1. Organizacjom radiowym i
telewizyjnym wolno nadawać opublikowane utwory muzyczne oraz drobne
utwory słowne i słowno-muzyczne wyłącznie na podstawie umowy zawartej
z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi.
21.2. Prawo do pierwszego nadania utworów zamówionych przez
nadawcę może przysługiwać mu na podstawie umowy innej niż określona
w ust. 1.
21.3. Twórca może oświadczyć właściwej organizacji zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, z zachowaniem
formy pisemnej pod rygorem nieważności, że o nadaniu swoich
opublikowanych utworów, o których mowa w ust. 1, będzie decydować
osobiście.
21.4. Operatorom sieci kablowych wolno reemitować w sieciach
kablowych utwory nadawane w programach organizacji radiowych i
telewizyjnych wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą
organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi.
Art. 22.1. Organizacjom radiowym i
telewizyjnym wolno dla własnych celów nadawczych utrwalać utwory, na których
nadanie uprzednio uzyskały zezwolenie.
22.2. Utrwalenia, o których mowa w ust. 1, powinny być zniszczone
w ciągu miesiąca od nadania utworu.
22.3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do utrwaleń dokonanych dla
celów nadawczych mających wyjątkowy charakter dokumentalny, o ile
zostają umieszczone w archiwum. Twórca powinien zostać niezwłocznie
powiadomiony o umieszczeniu utrwalenia jego utworu w takim archiwum.
Oddział 3: Dozwolony użytek
chronionych utworów
Art. 23.1. Bez zezwolenia twórcy
wolno nieodpłatnie korzystać z już rozpowszechnionego utworu w zakresie
własnego użytku osobistego. Przepis ten nie upoważnia do budowania według
cudzego utworu architektonicznego i architektoniczno-urbanistycznego.
23.2. Zakres własnego użytku osobistego obejmuje krąg osób
pozostających w związku osobistym, w szczególności pokrewieństwa,
powinowactwa lub stosunku towarzyskiego.
Art. 24.1. Wolno rozpowszechniać
za pomocą anteny zbiorowej oraz sieci kablowej utwory nadawane przez inną
organizację radiową lub telewizyjną drogą satelitarną albo naziemną,
jeżeli następuje to w ramach równoczesnego, integralnego i nieodpłatnego
rozpowszechniania programów radiowych lub telewizyjnych i przeznaczone
jest do oznaczonego grona odbiorców znajdujących się w jednym budynku
lub w domach jednorodzinnych obejmujących do 50 gospodarstw domowych.
24.2. Posiadacze urządzeń służących do odbioru dźwięku lub dźwięku
i obrazu mogą za ich pomocą odbierać nadawane utwory, choćby urządzenia
te były umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się
z tym osiąganie korzyści majątkowych.
24.3. Z zastrzeżeniem przepisu ust. 1, operatorom sieci kablowych
wolno rozpowszechniać utwory nadawane przez inne organizacje radiowe lub
telewizyjne dostępne na danym obszarze, jeżeli rozpowszechnianie w
sieciach kablowych ma charakter równoczesny i integralny z nadaniem
pierwotnym. Uprawnionym do utworów przysługuje prawo do wynagrodzenia.
Art. 25.1. Wolno rozpowszechniać
w celach informacyjnych w prasie, radiu i telewizji:
1) już rozpowszechnione:
a) sprawozdania o aktualnych wydarzeniach,
b) aktualne artykuły na tematy polityczne, gospodarcze lub religijne,
chyba że zostało wyraźnie zastrzeżone, że ich dalsze
rozpowszechnianie jest zabronione,
c) aktualne wypowiedzi i fotografie reporterskie,
2) krótkie wyciągi ze sprawozdań i artykułów, o których mowa w pkt 1
lit. a) i b),
3) przeglądy publikacji i utworów rozpowszechnionych,
4) mowy wygłoszone na publicznych zebraniach i rozprawach; nie upoważnia
to jednak do publikacji zbiorów mów jednej osoby,
5) krótkie streszczenia rozpowszechnionych utworów.
25.2. Za korzystanie z utworów, o których mowa w ust. 1 pkt 1
lit. b) i c), twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.
25.3. Rozpowszechnianie utworów na podstawie ust. 1 jest dozwolone
zarówno w oryginale, jak i w tłumaczeniu.
Art. 26. Wolno w sprawozdaniach o
aktualnych wydarzeniach przytaczać fragmenty utworów udostępnianych
podczas tych wydarzeń, jednakże w granicach uzasadnionych celem
informacji.
Art. 27. Instytucje naukowe i oświatowe
mogą, w celach dydaktycznych lub prowadzenia własnych badań, korzystać
z opublikowanych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz sporządzać w
tym celu egzemplarze fragmentów opublikowanego utworu.
Art. 28. Biblioteki, archiwa i
szkoły mogą:
1) udostępniać nieodpłatnie, w zakresie swoich zadań statutowych,
egzemplarze utworów opublikowanych,
2) sporządzać lub zlecać sporządzenie pojedynczych egzemplarzy utworów
opublikowanych, niedostępnych w handlu - w celu uzupełniania, ochrony
swoich zbiorów i nieodpłatnego ich udostępniania.
Art. 29.1. Wolno przytaczać w
utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych
utworów lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym wyjaśnianiem,
analizą krytyczną, nauczaniem lub prawami gatunku twórczości.
29.2. Wolno w celach dydaktycznych i naukowych zamieszczać
rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty większych utworów w podręcznikach
i wypisach.
29.3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, twórcy przysługuje
prawo do wynagrodzenia.
Art. 30.1. Ośrodki informacji lub
dokumentacji naukowo-technicznej mogą sporządzać i rozpowszechniać własne
opracowania dokumentacyjne oraz pojedyncze egzemplarze, nie większych niż
jeden arkusz wydawniczy, fragmentów opublikowanych utworów.
30.2. Twórca albo właściwa organizacja zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi jest uprawniona do pobierania od
ośrodków, o których mowa w ust. 1, wynagrodzenia za odpłatne udostępnianie
egzemplarzy fragmentów utworów.
Art. 31. Wolno nieodpłatnie
wykonywać publicznie opublikowane utwory literackie, muzyczne i słowno-muzyczne,
jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych. Dotyczy
to w szczególności okazjonalnego wykonywania na żywo, związanego ze
sprawowaniem kultu religijnego, uroczystościami państwowymi, szkolnymi,
obchodami i imprezami powszechnie dostępnymi, z wyłączeniem jednak
imprez reklamowych, promocyjnych i wyborczych.
Art. 32.1. Właściciel
egzemplarza utworu plastycznego może go wystawiać publicznie, jeżeli
nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych.
32.2. W razie podjęcia decyzji o zniszczeniu oryginalnego
egzemplarza utworu plastycznego znajdującego się w miejscu publicznie
dostępnym, właściciel jest obowiązany złożyć twórcy utworu lub
jego bliskim ofertę sprzedaży, jeżeli porozumienie się z nim, celem złożenia
oferty, jest możliwe. Górną granicę ceny określa wartość materiałów.
Jeżeli sprzedaż nie jest możliwa, właściciel jest obowiązany umożliwić
twórcy sporządzenie kopii bądź - zależnie od rodzaju utworu -
stosownej dokumentacji.
Art. 33. Wolno rozpowszechniać:
1) utwory wystawione na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach,
placach lub w ogrodach, jednakże nie do tego samego użytku,
2) utwory wystawione w publicznie dostępnych zbiorach, takich jak muzea,
galerie, sale wystawowe, lecz tylko w katalogach i w wydawnictwach
publikowanych dla promocji tych utworów, a także w sprawozdaniach o
aktualnych wydarzeniach w prasie i telewizji, jednakże w granicach
uzasadnionych celem informacji,
3) w encyklopediach i atlasach - opublikowane utwory plastyczne i
fotograficzne, o ile nawiązanie porozumienia z twórcą celem uzyskania
jego zezwolenia napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Twórcy
przysługuje wówczas prawo do wynagrodzenia.
Art. 34. Można korzystać z utworów
w granicach dozwolonego użytku pod warunkiem wymienienia twórcy i źródła.
Twórcy nie przysługuje prawo do wynagrodzenia, chyba że ustawa stanowi
inaczej.
Art. 35. Dozwolony użytek nie może
naruszać normalnego korzystania z utworu lub godzić w słuszne interesy
twórcy.
Rozdział 4: Czas trwania autorskich
praw majątkowych
Art. 36. Z zastrzeżeniem wyjątków
przewidzianych w ustawie, autorskie prawa majątkowe gasną z upływem lat
siedemdziesięciu:
1) od śmierci twórcy, a do utworów współautorskich - od śmierci współtwórcy,
który przeżył pozostałych,
2) w odniesieniu do utworu, którego twórca nie jest znany - od daty
pierwszego rozpowszechnienia, chyba że pseudonim nie pozostawia wątpliwości
co do tożsamości autora lub jeżeli autor ujawnił swoją tożsamość,
3) w odniesieniu do utworu, do którego autorskie prawa majątkowe przysługują
z mocy ustawy innej osobie niż twórca - od daty rozpowszechnienia
utworu, a gdy utwór nie został rozpowszechniony - od daty jego
ustalenia,
4) w odniesieniu do utworu audiowizualnego - od śmierci najpóźniej zmarłej
z wymienionych osób: głównego reżysera, autora scenariusza, operatora
obrazu, autora dialogów, kompozytora muzyki skomponowanej do utworu
audiowizualnego.
Art. 37. Jeżeli bieg terminu wygaśnięcia
autorskich praw majątkowych rozpoczyna się od rozpowszechnienia utworu,
a utwór rozpowszechniono w częściach, odcinkach, fragmentach lub wkładkach,
bieg terminu liczy się oddzielnie od daty rozpowszechnienia każdej z
wymienionych części.
Art. 38. (skreślony).
Art. 39. Czas trwania autorskich
praw majątkowych liczy się w latach pełnych następujących po roku, w
którym nastąpiło zdarzenie, od którego zaczyna się bieg terminów
określonych w art. 36 i art. 37.
Art. 40.1. Producenci lub wydawcy
egzemplarzy utworów literackich, muzycznych, plastycznych,
fotograficznych i kartograficznych, których czas ochrony autorskich praw
majątkowych upłynął, są obowiązani do przekazywania, na rzecz
Funduszu, o którym mowa w art. 111, od 5% do 8% wpływów brutto ze
sprzedaży egzemplarzy tych utworów. Dotyczy to wydań publikowanych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
40.2. Przepis ust. 1 stosuje się
odpowiednio do egzemplarzy chronionych opracowań utworów, których czas
ochrony autorskich praw majątkowych upłynął.
40.3. Minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określa, w drodze rozporządzenia,
wysokość procentu, o którym mowa w ust. 1.
Rozdział 5: Przejście autorskich
praw majątkowych
Art. 41.1. Jeżeli ustawa nie
stanowi inaczej:
1) autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze
dziedziczenia lub na podstawie umowy,
2) nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne
osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.
41.2. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa
o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola
eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.
41.3. Nieważna jest umowa w części dotyczącej wszystkich utworów
lub wszystkich utworów określonego rodzaju tego samego twórcy mających
powstać w przyszłości.
41.4. Umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są
znane w chwili jej zawarcia.
Art. 42. Jeżeli autorskie prawa
majątkowe jednego ze współtwórców miałyby przypaść Skarbowi Państwa
jako spadkobiercy ustawowemu, część ta przechodzi na pozostałych przy
życiu współtwórców lub ich następców prawnych, stosownie do wielkości
ich udziałów.
Art. 43.1. Jeżeli z umowy nie
wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub udzielenie
licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do
wynagrodzenia.
43.2. Jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia
autorskiego, wysokość wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem
zakresu udzielonego prawa oraz korzyści wynikających z korzystania z
utworu.
Art. 44. W razie rażącej
dysproporcji między wynagrodzeniem twórcy a korzyściami nabywcy
autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcy, twórca może żądać
stosownego podwyższenia wynagrodzenia przez sąd.
Art. 45. Jeżeli umowa nie stanowi
inaczej, twórcy przysługuje odrębne wynagrodzenie za korzystanie z
utworu na każdym odrębnym polu eksploatacji.
Art. 46. Jeżeli umowa nie stanowi
inaczej, twórca zachowuje wyłączne prawo zezwalania na wykonywanie zależnego
prawa autorskiego, mimo że w umowie postanowiono o przeniesieniu całości
autorskich praw majątkowych.
Art. 47. Jeżeli wynagrodzenie twórcy
zależy od wysokości wpływów z korzystania z utworu, twórca ma prawo
do otrzymania informacji i wglądu w niezbędnym zakresie do dokumentacji
mającej istotne znaczenie dla określenia wysokości tego wynagrodzenia.
Art. 48.1. Jeżeli wynagrodzenie
twórcy jest określone procentowo od ceny sprzedaży egzemplarzy utworu,
a cena ta ulega podwyższeniu, twórcy należy się umówiony procent od
egzemplarzy sprzedanych po podwyższonej cenie.
48.2. Jednostronne obniżenie ceny
sprzedaży egzemplarzy przed upływem roku od przystąpienia do
rozpowszechniania utworu nie wpływa na wysokość wynagrodzenia. Strony
mogą przedłużyć ten termin.
Art. 49.1. Jeżeli w umowie nie
określono sposobu korzystania z utworu, powinien on być zgodny z
charakterem i przeznaczeniem utworu oraz przyjętymi zwyczajami.
49.2. Następca prawny, choćby
nabył całość autorskich praw majątkowych, nie może, bez zgody twórcy,
czynić zmian w utworze, chyba że są one spowodowane oczywistą
koniecznością, a twórca nie miałby słusznej podstawy im się
sprzeciwić. Dotyczy to odpowiednio utworów, których czas ochrony
autorskich praw majątkowych upłynął.
Art. 50. Odrębne pola
eksploatacji stanowią w szczególności:
1) utrwalenie,
2) zwielokrotnienie określoną techniką,
3) wprowadzenie do obrotu,
4) wprowadzenie do pamięci komputera,
5) publiczne wykonanie albo publiczne odtworzenie,
6) wystawienie,
7) wyświetlenie,
8) najem,
9) dzierżawa,
10) nadanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej albo bezprzewodowej
przez stację naziemną,
11) nadanie za pośrednictwem satelity,
12) równoczesne i integralne nadanie utworu nadawanego przez inną
organizację radiową lub telewizyjną.
Art. 51.1. Wprowadzeniem do obrotu
jest przeniesienie własności egzemplarza utworu dokonane przez
uprawnionego lub inne rozporządzenie egzemplarzem dokonane za jego
zezwoleniem.
51.2. Po wprowadzeniu do obrotu, dalszy obrót egzemplarzami utworu
nie narusza praw autorskich, z zastrzeżeniem przepisu art. 50 pkt 8 i 9.
51.3. Nie stanowi naruszenia autorskich praw majątkowych import
egzemplarzy wprowadzonych do obrotu na terytorium państwa, z którym
Rzeczpospolita Polska zawarła umowę o utworzeniu strefy wolnego handlu.
Art. 52.1. Jeżeli umowa nie
stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje
przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.
52.2. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw
majątkowych nie powoduje przeniesienia na nabywcę własności
egzemplarza utworu.
52.3. Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy
w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa
autorskiego. Nabywca oryginału może jednak domagać się od twórcy
odpowiedniego zabezpieczenia oraz wynagrodzenia za korzystanie.
Art. 53. Umowa o przeniesienie
autorskich praw majątkowych wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem
nieważności.
Art. 54.1. Twórca jest obowiązany
dostarczyć utwór w terminie określonym w umowie, a jeżeli termin nie
został oznaczony - niezwłocznie po ukończeniu utworu.
54.2. Jeżeli twórca nie dostarczył utworu w przewidzianym
terminie, zamawiający może wyznaczyć twórcy odpowiedni dodatkowy
termin z zagrożeniem odstąpienia od umowy, a po jego bezskutecznym upływie
może od umowy odstąpić.
Art. 55.1. Jeżeli zamówiony utwór
ma usterki, zamawiający może wyznaczyć twórcy odpowiedni termin do ich
usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie może od umowy odstąpić lub
żądać odpowiedniego obniżenia umówionego wynagrodzenia, chyba że
usterki są wynikiem okoliczności, za które twórca nie ponosi
odpowiedzialności. Twórca zachowuje w każdym razie prawo do otrzymanej
części wynagrodzenia, nie wyższej niż 25% wynagrodzenia umownego.
55.2. Jeżeli utwór ma wady prawne, zamawiający może od umowy
odstąpić i żądać naprawienia poniesionej szkody.
55.3. Roszczenia, o których mowa w ust. 1, wygasają z chwilą
przyjęcia utworu.
55.4. Jeżeli zamawiający nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu
miesięcy od dostarczenia utworu o jego przyjęciu, nieprzyjęciu lub
uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych zmian w wyznaczonym w
tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór został przyjęty
bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin.
Art. 56.1. Twórca może odstąpić
od umowy lub ją wypowiedzieć ze względu na swoje istotne interesy twórcze.
56.2. Jeżeli w ciągu dwóch lat od odstąpienia lub
wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, twórca zamierza przystąpić do
korzystania z utworu, ma obowiązek zaoferować to korzystanie nabywcy lub
licencjobiorcy, wyznaczając mu w tym celu odpowiedni termin.
56.3. Jeżeli odstąpienie od umowy lub jej wypowiedzenie następuje
po przyjęciu utworu, skuteczność odstąpienia lub wypowiedzenia może
być przez drugą stronę umowy uzależniona od zabezpieczenia kosztów
poniesionych przez nią w związku z zawartą umową. Nie można jednak
żądać zwrotu kosztów, gdy zaniechanie rozpowszechniania jest następstwem
okoliczności, za które twórca nie ponosi odpowiedzialności.
56.4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do utworów
architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych, audiowizualnych
oraz utworów zamówionych w zakresie ich eksploatacji w utworze
audiowizualnym.
Art. 57.1. Jeżeli nabywca
autorskich praw majątkowych lub licencjobiorca, który zobowiązał się
do rozpowszechniania utworu, nie przystąpi do rozpowszechniania w umówionym
terminie, a w jego braku - w ciągu dwóch lat od przyjęcia utworu, twórca
może odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć i domagać się
naprawienia szkody po bezskutecznym upływie dodatkowego terminu, nie krótszego
niż sześć miesięcy.
57.2. Jeżeli wskutek okoliczności, za które nabywca lub
licencjobiorca ponosi odpowiedzialność, utwór nie został udostępniony
publiczności, twórca może się domagać, zamiast naprawienia
poniesionej szkody, podwójnego wynagrodzenia w stosunku do określonego w
umowie o rozpowszechnienie utworu, chyba że licencja jest niewyłączna.
57.3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do utworów
architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych.
Art. 58. Jeżeli publiczne udostępnienie
utworu następuje w nieodpowiedniej formie albo ze zmianami, którym twórca
mógłby słusznie się sprzeciwić, może on po bezskutecznym wezwaniu do
zaniechania naruszenia odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć. Twórcy
przysługuje prawo do wynagrodzenia określonego umową.
Art. 59. Jeżeli ustawa nie
stanowi inaczej, każda ze stron odstępując od umowy lub wypowiadając ją
może żądać od drugiej strony zwrotu wszystkiego, co ta otrzymała z
tytułu umowy.
Art. 60.1. Korzystający z utworu
jest obowiązany umożliwić twórcy przed rozpowszechnieniem utworu
przeprowadzenie nadzoru autorskiego. Jeżeli wniesione w związku z
nadzorem zmiany w utworze są niezbędne i wynikają z okoliczności od twórcy
niezależnych, koszty ich wprowadzenia obciążają nabywcę autorskich
praw majątkowych lub licencjobiorcę.
60.2. Jeżeli twórca nie przeprowadzi nadzoru autorskiego w
odpowiednim terminie, uważa się, że wyraził zgodę na
rozpowszechnianie utworu.
60.3. Jeżeli ustawa lub umowa nie stanowią inaczej, za wykonanie
nadzoru autorskiego nie przysługuje twórcy odrębne wynagrodzenie.
60.4. Twórcy utworu plastycznego przysługuje prawo do sprawowania
odpłatnego nadzoru autorskiego.
60.5. Sprawowanie nadzoru autorskiego nad utworami
architektonicznymi i architektoniczno-urbanistycznymi regulują odrębne
przepisy.
Art. 61. Jeżeli umowa nie stanowi
inaczej, nabycie od twórcy egzemplarza projektu architektonicznego lub
architektoniczno-urbanistycznego obejmuje prawo zastosowania go tylko do
jednej budowy.
Art. 62.1. Twórca może w
zbiorowej publikacji swych utworów umieścić utwory, o których
publikację zawarł odrębną umowę.
62.2. Umowa o zbiorowe wydanie utworów nie obejmuje prawa
publikacji poszczególnych utworów, chyba że postanowiono w niej
inaczej.
Art. 63. Jeżeli umowa obejmuje
sporządzenie egzemplarzy przeznaczonych do udostępnienia publiczności,
twórcy należą się egzemplarze autorskie w liczbie określonej w
umowie.
Art. 64. Umowa zobowiązująca do
przeniesienia autorskich praw majątkowych przenosi na nabywcę, z chwilą
przyjęcia utworu, prawo do wyłącznego korzystania z utworu na określonym
w umowie polu eksploatacji, chyba że postanowiono w niej inaczej.
Art. 65. W braku wyraźnego
postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że twórca udzielił
licencji.
Art. 66. 1. Umowa licencyjna
uprawnia do korzystania z utworu w okresie pięciu lat na terytorium państwa,
w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę, chyba że w umowie
postanowiono inaczej.
66.2. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, prawo uzyskane
na podstawie umowy licencyjnej wygasa.
Art. 67. 1. Twórca może udzielić
upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach
eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania.
67.2. Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z
utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie
ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do
korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna).
67.3. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może
upoważnić innej osoby do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej
licencji.
67.4. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, uprawniony z licencji wyłącznej
może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych,
w zakresie objętym umową licencyjną.
67.5. Umowa licencyjna wyłączna wymaga zachowania formy pisemnej
pod rygorem nieważności.
Art. 68.1. Jeżeli umowa nie
stanowi inaczej, a licencji udzielono na czas nie oznaczony, twórca może
ją wypowiedzieć z zachowaniem terminów umownych, a w ich braku na rok
naprzód, na koniec roku kalendarzowego.
68.2. Licencję udzieloną na okres dłuższy niż pięć lat uważa
się, po upływie tego terminu, za udzieloną na czas nie oznaczony.
Rozdział 6: Przepisy szczególne
dotyczące utworów audiowizualnych
Art. 69. Współtwórcami utworu
audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego
powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca
adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu
audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca
scenariusza.
Art. 70.1. Domniemywa się, że
producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu
albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe
do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.
70.2. Główny reżyser, operator obrazu, twórcy
scenariusza, twórcy innych utworów literackich lub muzycznych, które
stworzone zostały do utworu audiowizualnego lub w nim wykorzystane, oraz
artyści wykonawcy są uprawnieni do:
1) wynagrodzenia proporcjonalnego do wpływów
z tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego w kinach,
2) stosownego wynagrodzenia z tytułu
najmu egzemplarzy utworów audiowizualnych i ich publicznego odtwarzania,
3) stosownego wynagrodzenia z tytułu
nadawania utworu w telewizji lub poprzez inne środki publicznego udostępniania
utworów,
4) stosownego wynagrodzenia z tytułu
reprodukowania utworu audiowizualnego na egzemplarzu przeznaczonym do własnego
użytku osobistego.
70.3. Korzystający z utworu audiowizualnego
wypłaca wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 2, za pośrednictwem właściwej
organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi.
70.4. Stosowne wynagrodzenie za korzystanie
z polskiego utworu audiowizualnego za granicą lub zagranicznego utworu
audiowizualnego w Rzeczypospolitej Polskiej może być ustalone ryczałtowo.
Art. 71. Producent może bez zgody twórców
utworu audiowizualnego dokonywać tłumaczeń na różne wersje językowe.
Art. 72. Twórca utworu zamówionego do
utworu audiowizualnego może, po upływie pięciu lat od przyjęcia zamówionego
utworu, zezwolić na rozpowszechnianie tego utworu w innym utworze
audiowizualnym, jeżeli w tym terminie nie doszło do rozpowszechnienia
utworu audiowizualnego z jego utworem. Strony mogą skrócić ten termin.
Art. 73. Prawo do nadzoru autorskiego może
być wykonywane tylko w stosunku do ostatecznej wersji utworu
audiowizualnego.
Rozdział 7: Przepisy szczególne dotyczące programów
komputerowych
Art. 74.1. Programy komputerowe podlegają
ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie
stanowią inaczej.
74.2. Ochrona przyznana programowi
komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące
podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą
łączy, nie podlegają ochronie.
74.3. Prawa majątkowe do programu
komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków
ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi
inaczej.
74.4. Autorskie prawa majątkowe do programu
komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują
prawo do:
1) trwałego lub czasowego
zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części
jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym
dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i
przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego
zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego,
2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany
układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z
zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała,
3) rozpowszechniania, w tym najmu,
programu komputerowego lub jego kopii.
Art. 75.1. Jeżeli umowa nie stanowi
inaczej, czynności wymienione w art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2 nie wymagają
zgody uprawnionego, jeżeli są niezbędne do korzystania z programu
komputerowego zgodnie z jego przeznaczeniem, w tym do poprawiania błędów
przez osobę, która legalnie weszła w jego posiadanie.
75.2. Nie wymaga zezwolenia uprawnionego:
1) sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli
jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa
nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z
programem komputerowym,
2) obserwowanie, badanie i testowanie
funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad
przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu
komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje
ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania
lub przechowywania programu komputerowego,
3) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie
jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne
do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania
niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami
komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:
a) czynności te dokonywane są przez
licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza
programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich
rzecz,
b) informacje niezbędne do osiągnięcia
współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których
mowa pod lit. a),
c) czynności te odnoszą się do tych części
oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia
współdziałania.
75.3. Informacje, o których mowa w ust. 2
pkt 3, nie mogą być:
1) wykorzystane do innych celów niż osiągnięcie
współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego,
2) przekazane innym osobom, chyba że
jest to niezbędne do osiągnięcia współdziałania niezależnie
stworzonego programu komputerowego,
3) wykorzystane do rozwijania,
wytwarzania lub wprowadzania do obrotu programu komputerowego o istotnie
podobnej formie wyrażenia lub do innych czynności naruszających prawa
autorskie.
Art. 76. Postanowienia umów sprzeczne z
art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.
Art. 77. Do programów komputerowych nie
stosuje się przepisów art. 16 pkt 3-5, art. 20, 23, 27, 28, 30, 49 ust.
2 oraz art. 56, 60 i 62.
Art. 77a. Uprawniony może domagać się
od użytkownika programu komputerowego zniszczenia posiadanych przez niego
środków technicznych (w tym programów komputerowych), których jedynym
przeznaczeniem jest ułatwianie niedozwolonego usuwania lub obchodzenia
technicznych zabezpieczeń programu.
Rozdział 8: Ochrona autorskich praw osobistych
Art. 78.1. Twórca, którego autorskie
prawa osobiste zostały zagrożone cudzym działaniem, może żądać
zaniechania tego działania. W razie dokonanego naruszenia może także
żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła
czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby
złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli
naruszenie było zawinione, sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę
pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę albo - na
żądanie twórcy - zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę
pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny.
78.2. Jeżeli twórca nie wyraził innej
woli, po jego śmierci z powództwem o ochronę autorskich praw osobistych
zmarłego może wystąpić małżonek, a w jego braku kolejno: zstępni,
rodzice, rodzeństwo, zstępni rodzeństwa.
78.3. Jeżeli twórca nie wyraził innej
woli, osoby wymienione w ust. 2 są uprawnione w tej samej kolejności do
wykonywania autorskich praw osobistych zmarłego twórcy.
78.4. Jeżeli twórca nie wyraził innej
woli, z powództwem, o którym mowa w ust. 2, może również wystąpić
stowarzyszenie twórców właściwe ze względu na rodzaj twórczości lub
organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi, która zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy.
Rozdział 9: Ochrona autorskich praw majątkowych
Art. 79.1. Twórca może żądać od
osoby, która naruszyła jego autorskie prawa majątkowe, zaniechania
naruszenia, wydania uzyskanych korzyści albo zapłacenia w podwójnej, a
w przypadku gdy naruszenie jest zawinione, potrójnej wysokości
stosownego wynagrodzenia z chwili jego dochodzenia; twórca może również
żądać naprawienia wyrządzonej szkody, jeżeli działanie naruszającego
było zawinione.
79.2. Niezależnie od roszczeń wymienionych
w ust. 1, uprawniony może się domagać, ażeby sprawca naruszenia
dokonanego w ramach działalności gospodarczej podejmowanej w cudzym albo
we własnym imieniu, choćby na cudzy rachunek, uiścił odpowiednią sumę
pieniężną z przeznaczeniem na Fundusz, o którym mowa w art. 111. Suma
ta nie może być niższa niż dwukrotna wysokość uprawdopodobnionych
korzyści odniesionych przez sprawcę z dokonanego naruszenia.
79.3. Przepis ust. 1 stosuje się w
odniesieniu do usuwania lub obchodzenia zabezpieczeń technicznych przed
udostępnianiem, zwielokrotnianiem lub rozpowszechnianiem utworu, jeżeli
działania te mają na celu bezprawne korzystanie z utworu.
79.4. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się
odpowiednio w przypadku usuwania lub zmiany bez upoważnienia
jakichkolwiek informacji identyfikujących dzieło, autora, podmiot praw
autorskich do dzieła lub informacji o warunkach eksploatacji dzieła, o
ile zostały one dołączone do egzemplarza dzieła lub są przekazywane w
związku z rozpowszechnianiem dzieła, a także zawinionego
rozpowszechniania dzieł z bezprawnie usuniętymi lub zmodyfikowanymi
takimi informacjami.
Art. 80.1. Sąd właściwy do
rozpoznania sprawy o naruszenie autorskich praw majątkowych miejsca, w którym
sprawca prowadzi działalność lub znajduje się jego majątek, także
przed wytoczeniem powództwa rozpoznaje, nie później jednak niż w ciągu
3 dni od dnia złożenia w sądzie, wniosek mającego w tym interes
prawny:
1) o zabezpieczenie dowodów, bez
potrzeby wykazania obawy, że ich przeprowadzenie stanie się niewykonalne
lub zbyt utrudnione,
2) o zobowiązanie naruszającego
autorskie prawa majątkowe do udzielenia informacji i udostępnienia, określonej
przez sąd, dokumentacji mającej znaczenie dla roszczeń, o których mowa
w art. 79 ust. 1,
3) o zabezpieczenie roszczenia z tytułu
naruszenia autorskich praw majątkowych, wydając stosowne zarządzenie
tymczasowe, po uprawdopodobnieniu, że niezabezpieczenie roszczenia może
pozbawić uprawnionego zaspokojenia, choćby zarządzenie tymczasowe
zmierzało do zaspokojenia roszczenia.
80.2. Sąd może uzależnić wydanie
postanowienia o zabezpieczeniu dowodów lub roszczeń, o których mowa w
ust. 1 pkt 1 i 3, od złożenia stosownej kaucji.
80.3. Sąd orzeka przepadek, na rzecz Skarbu
Państwa, bezprawnie wytworzonych egzemplarzy utworów.
80.4. Sąd może orzec przepadek, na rzecz
Skarbu Państwa, przedmiotów służących do bezprawnego wytworzenia
egzemplarzy utworów lub przedmiotów, przy których użyciu dokonano
naruszenia.
80.5. Na wniosek poszkodowanego, na poczet
należnego odszkodowania, sąd może orzec przyznanie poszkodowanemu
przedmiotów, o których mowa w ust. 4.
80.6. Domniemywa się, że przedmioty, o których
mowa w ust. 4, należą do naruszającego prawa autorskie.
80.7. Zażalenie na postanowienie sądu w
sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, sąd rozpoznaje w ciągu 7
dni.
Rozdział 10: Ochrona wizerunku, adresata
korespondencji i tajemnicy źródeł informacji
Art. 81.1. Rozpowszechnianie wizerunku
wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. W braku wyraźnego zastrzeżenia
zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli osoba ta otrzymała umówioną zapłatę
za pozowanie.
81.2. Zezwolenia nie wymaga
rozpowszechnianie wizerunku:
1) osoby powszechnie znanej, jeżeli
wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji
publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych,
2) osoby stanowiącej jedynie szczegół
całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza.
Art. 82. Jeżeli osoba, do której
korespondencja jest skierowana, nie wyraziła innej woli,
rozpowszechnianie korespondencji, w okresie dwudziestu lat od jej śmierci,
wymaga zezwolenia małżonka, a w jego braku kolejno zstępnych, rodziców
lub rodzeństwa.
Art. 83. Do roszczeń w przypadku
rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej oraz
rozpowszechniania korespondencji bez wymaganego zezwolenia osoby, do której
została skierowana, stosuje się odpowiednio przepis art. 78 ust. 1;
roszczeń tych nie można dochodzić po upływie dwudziestu lat od śmierci
tych osób.
Art. 84.1. Twórca, a wydawca lub
producent na żądanie twórcy mają obowiązek zachowania w tajemnicy źródeł
informacji wykorzystanych w utworze oraz nieujawniania związanych z tym
dokumentów.
84.2. Ujawnienie tajemnicy jest dozwolone za
zgodą osoby, która powierzyła tajemnicę, lub na podstawie
postanowienia właściwego sądu.
Rozdział 11: Prawa pokrewne
Oddział 1: Prawa do artystycznych wykonań
Art. 85.1. Każde artystyczne wykonanie
utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od
jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.
85.2. Artystycznymi wykonaniami, w
rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów,
dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz
innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania
wykonania.
Art. 86.1. Artyście wykonawcy przysługuje,
w granicach określonych przepisami ustawy, wyłączne prawo do:
1) ochrony dóbr osobistych dotyczących
artystycznego wykonania,
2) korzystania z artystycznego wykonania
i rozporządzania nim na poszczególnych polach eksploatacji,
3) wynagrodzenia za korzystanie z
artystycznego wykonania.
86.2. Wyłączne prawo korzystania i rozporządzania,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2, obejmuje prawo do:
1) utrwalania,
2) zwielokrotniania określoną techniką,
3) wprowadzenia do obrotu,
4) publicznego odtwarzania, chyba że
jest ono dokonywane za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza,
5) najmu,
6) dzierżawy,
7) nadawania, chyba że jest ono
dokonywane za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza.
86.3. W przypadku nadawania lub publicznego
odtwarzania wykonania za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza, artyście
wykonawcy przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia.
Art. 87. Jeżeli umowa nie stanowi
inaczej, zawarcie przez artystę wykonawcę z producentem utworu
audiowizualnego umowy o współudział w realizacji utworu audiowizualnego
przenosi na producenta prawa do rozporządzania i korzystania z wykonania,
w ramach tego utworu audiowizualnego, na wszystkich znanych w chwili
zawarcia umowy polach eksploatacji.
Art. 88. Prawo artysty wykonawcy nie
narusza prawa autorskiego do wykonywanego utworu.
Art. 89. Prawo, o którym mowa w art. 86
ust. 1 pkt 2 i 3, wygasa z upływem pięćdziesięciu lat następujących
po roku, w którym artystyczne wykonanie ustalono. Jeżeli jednak w tym
czasie nastąpiła publikacja utrwalenia tego wykonania lub jego publiczne
odtworzenie, okres ochrony liczy się od tych zdarzeń, a gdy miały
miejsce obydwa - od tego z nich, które miało miejsce wcześniej.
Art. 90. Przepisy ustawy stosuje się do
artystycznych wykonań, które:
1) dokonane zostały przez obywatela
polskiego albo osobę zamieszkałą na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub
2) zostały ustalone po raz pierwszy na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) zostały opublikowane po raz pierwszy
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
4) są chronione na podstawie umów międzynarodowych.
Art. 91. Domniemywa się, że kierownik
zespołu jest umocowany do reprezentowania praw do zespołowego
artystycznego wykonania. Domniemanie to stosuje się odpowiednio do części
artystycznego wykonania mających samodzielne znaczenie.
Art. 92. Do artystycznych wykonań
stosuje się odpowiednio przepisy art. 8-10, 12, 18, 21, 41-45, 47-49,
52-55, 57-59, 62-68, 71 i 78.
Art. 93. Do prawa do artystycznego
wykonania stosuje się odpowiednio przepis art. 33 pkt 10 Kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego.
Oddział 2: Prawa do fonogramów i wideogramów
Art. 94.1. Producentem fonogramu lub
wideogramu jest ten, pod czyim nazwiskiem lub firmą (nazwą) fonogram lub
wideogram został po raz pierwszy sporządzony.
94.2. Bez uszczerbku dla praw twórców lub
artystów wykonawców, producentowi fonogramu lub wideogramu przysługuje
wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania z fonogramu lub
wideogramu w zakresie:
1) zwielokrotniania określoną techniką,
2) wprowadzenia do obrotu,
3) najmu,
4) dzierżawy.
94.3. W przypadku nadawania lub publicznego
odtwarzania wprowadzonego do obrotu fonogramu lub wideogramu, producentowi
przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia.
Art. 95. Prawo, o którym mowa w art. 94
ust. 2 i 3, gaśnie z upływem pięćdziesięciu lat następujących po
roku, w którym fonogram lub wideogram został sporządzony.
Art. 96. Przepisy ustawy stosuje się do
fonogramów i wideogramów:
1) których producent ma na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub
2) których ochrona wynika z umów międzynarodowych.
Oddział 3: Prawa do nadań
Art. 97. Bez uszczerbku dla praw twórców
i artystów wykonawców, organizacji radiowej lub telewizyjnej przysługuje
wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania ze swoich programów w
zakresie:
1) utrwalania,
2) zwielokrotniania określoną techniką,
3) nadawania, w tym także przez inną
organizację radiową lub telewizyjną.
Art. 98. Prawo, o którym mowa w art. 97,
gaśnie z upływem pięćdziesięciu lat następujących po roku
pierwszego nadania programu.
Art. 99. Przepisy ustawy stosuje się do
programów:
1) organizacji radiowej i telewizyjnej,
która ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
2) których ochrona wynika z umów międzynarodowych.
Oddział 3.1: Prawa do pierwszych wydań oraz wydań
naukowych i krytycznych
Art. 99.1. Wydawcy, który jako pierwszy w
sposób zgodny z prawem opublikował lub w inny sposób rozpowszechnił
utwór, którego czas ochrony już wygasł, a jego egzemplarze nie były
jeszcze publicznie udostępniane, przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania
tym utworem i korzystania z niego na wszystkich polach eksploatacji przez
okres dwudziestu pięciu lat od daty publikacji.
Art. 99.2. Temu, kto po upływie czasu
ochrony prawa autorskiego do utworu przygotował jego wydanie krytyczne
lub naukowe, nie będące utworem, przysługuje wyłączne prawo do
rozporządzania takim wydaniem i korzystania z niego w zakresie, o którym
mowa w art. 50 pkt 1-3 oraz 8 i 9, przez okres trzydziestu lat od daty
publikacji.
Art. 99.3. Przepisy art. 991 i art. 992
stosuje się odpowiednio do utworów i tekstów, które ze względu na
czas ich powstania lub charakter nigdy nie były objęte ochroną prawa
autorskiego.
Art. 99.4. Przy wyznaczaniu czasu ochrony,
o którym mowa w art. 991 i w art. 992, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 37 i art. 39.
Oddział 4: Postanowienia wspólne dotyczące praw
pokrewnych
Art. 100. Wykonywanie praw do
artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów, nadań programów, a
także pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych, podlega
odpowiednio ograniczeniom wynikającym z przepisów art. 23-35.
Art. 101. Do artystycznych wykonań,
fonogramów, wideogramów, nadań programów, pierwszych wydań oraz wydań
naukowych i krytycznych stosuje się odpowiednio przepisy art. 1 ust. 3 i
4, art. 6, art. 22, art. 39, art. 51, art. 79 ust. 1 i 3 oraz art. 80.
Art. 102.1. Na każdym egzemplarzu
fonogramu lub wideogramu umieszcza się, poza oznaczeniami dotyczącymi
autorstwa i artystycznego wykonawstwa, tytułami utworów oraz datą sporządzenia,
nazwisko lub firmę (nazwę) producenta oraz, w wypadku utrwalenia
nadania, nazwę organizacji radiowej lub telewizyjnej.
102.2. Domniemywa się, że egzemplarze nie
spełniające wymogów określonych w ust. 1 zostały sporządzone
bezprawnie.
Art. 103. Spory dotyczące praw
pokrewnych należą do właściwości sądów okręgowych.
Rozdział 12: Organizacje zbiorowego zarządzania
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi
Art. 104.1. Organizacjami zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, zwanymi dalej
"organizacjami zbiorowego zarządzania", w rozumieniu ustawy, są
stowarzyszenia zrzeszające twórców, artystów wykonawców, producentów
lub organizacje radiowe i telewizyjne, których statutowym zadaniem jest
zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych im praw autorskich lub praw
pokrewnych oraz wykonywanie uprawnień wynikających z ustawy.
104.2. Do organizacji, o których mowa w ust.
1, stosuje się przepisy prawa o stowarzyszeniach, z tym że:
1) członkiem organizacji może być również
osoba prawna,
2) podjęcie przez organizacje działalności
określonej w ustawie wymaga zezwolenia ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
3) nadzór nad organizacjami sprawuje
minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
104.3. Minister właściwy do spraw kultury i
ochrony dziedzictwa narodowego udziela zezwolenia, o którym mowa w ust. 2
pkt 2, organizacjom dającym rękojmię należytego zarządzania
powierzonymi prawami.
104.4. W przypadku stwierdzenia naruszenia
zakresu udzielonego zezwolenia, minister właściwy do spraw kultury i
ochrony dziedzictwa narodowego wzywa organizację do usunięcia naruszenia
w wyznaczonym terminie z zagrożeniem cofnięcia zezwolenia.
104.5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 2
pkt 2, może być cofnięte, jeżeli organizacja:
1) nie wykonuje należycie obowiązków w
zakresie zarządzania powierzonymi jej prawami autorskimi lub pokrewnymi
oraz ich ochrony,
2) narusza przepisy prawa w zakresie
udzielonego zezwolenia.
104.6. Decyzja ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego o udzieleniu lub o cofnięciu
zezwolenia na podjęcie wykonywania przez organizacje zbiorowego zarządzania
uprawnień określonych w ust. 1 podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
Art. 105.1. Domniemywa się, że
organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zarządzania i
ochrony w odniesieniu do pól eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem
oraz że ma legitymację procesową w tym zakresie. Na domniemanie to nie
można się powołać, gdy do tego samego utworu lub artystycznego
wykonania rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego
zarządzania.
105.2. W zakresie swojej działalności
organizacja zbiorowego zarządzania może się domagać udzielenia
informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia
wysokości dochodzonych przez nią wynagrodzeń i opłat.
Art. 106.1. Organizacja zbiorowego zarządzania
jest obowiązana do jednakowego traktowania praw swoich członków oraz
innych podmiotów przez siebie reprezentowanych w zakresie zarządzania
tymi prawami lub dochodzenia ich ochrony.
106.2. Organizacja zbiorowego zarządzania
nie może, bez ważnych powodów, odmówić zgody na korzystanie z utworów
lub artystycznych wykonań w granicach wykonywanego przez siebie zarządu.
106.3. Organizacja zbiorowego zarządzania
nie może, bez ważnych powodów, odmówić podjęcia zarządzania prawem
autorskim lub prawem pokrewnym. Zarządzanie to wykonuje zgodnie ze swoim
statutem.
Art. 107. Jeżeli na danym polu
eksploatacji działa więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania,
organizacją właściwą w rozumieniu ustawy jest organizacja, do której
należy twórca lub artysta wykonawca, a gdy twórca lub artysta wykonawca
nie należy do żadnej organizacji albo nie ujawnił swojego autorstwa -
organizacja wskazana przez Komisję Prawa Autorskiego, o której mowa w
art. 108 ust. 1.
Art. 108.1. Minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego powołuje Komisję Prawa
Autorskiego, zwaną dalej "Komisją", składającą się z
czterdziestu arbitrów powoływanych w odpowiedniej proporcji spośród
kandydatów, o których mowa w ust. 2.
108.2. Kandydatów na członków Komisji
przedstawiają organizacje zbiorowego zarządzania, stowarzyszenia twórców,
artystów wykonawców, producentów, organizacje zrzeszające podmioty
zajmujące się zawodowo korzystaniem z utworów oraz organizacje radiowe
i telewizyjne, w terminie wyznaczonym przez ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Informację o terminie ogłasza
się w drukowanych dziennikach prasowych.
108.3. Komisja w składzie sześciu arbitrów
oraz przewodniczącego jako superarbitra, wyznaczonych przez ministra właściwego
do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego z grona arbitrów,
zatwierdza lub odmawia zatwierdzenia przedstawionych przez organizacje
zbiorowego zarządzania tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub
artystycznych wykonań objętych zbiorowym zarządzaniem, a także
wskazuje organizację właściwą w rozumieniu art. 107.
108.4. Do postępowania przed Komisją w
sprawach, o których mowa w ust. 3, stosuje się odpowiednio przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego. Od orzeczeń Komisji wydanych w
tym trybie służy odwołanie do ministra właściwego do spraw kultury i
ochrony dziedzictwa narodowego.
108.5. Komisja w składzie trzyosobowym
wyznaczonym z grona arbitrów po jednym przez każdą ze stron oraz
superarbitra wybranego przez tak wyznaczonych arbitrów rozstrzyga spory
dotyczące stosowania tabel, o których mowa w ust. 3. Jeżeli jedna ze
stron nie wyznaczy arbitra albo arbitrzy nie wyznaczą superarbitra,
zostaną oni wyznaczeni przez ministra właściwego do spraw kultury i
ochrony dziedzictwa narodowego.
108.6. Do postępowania przed Komisją w
sprawach, o których mowa w ust. 5, stosuje się odpowiednio przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu przed sądem polubownym.
108.7. Strona niezadowolona z rozstrzygnięcia
Komisji, o którym mowa w ust. 5, może w terminie 14 dni od dnia doręczenia
rozstrzygnięcia wnieść powództwo do właściwego sądu okręgowego.
108.8. Arbitrom za udział w posiedzeniach
Komisji przysługuje wynagrodzenie.
108.9. Minister właściwy do spraw kultury i
ochrony dziedzictwa narodowego określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady i tryb działania Komisji, wysokość wynagrodzenia, o którym mowa
w ust. 8, wysokość opłat za postępowanie przed Komisją oraz zasady
ich wnoszenia.
Art. 109. Postanowienia umowne mniej
korzystne dla twórców, niż wynikałoby to z tabel, o których mowa w
art. 108 ust. 3, są nieważne, a ich miejsce zajmują odpowiednie
postanowienia tych tabel.
Art. 110. Wysokość wynagrodzeń
dochodzonych w zakresie zbiorowego zarządzania przez organizacje
zbiorowego zarządzania powinna uwzględniać wysokość wpływów osiąganych
z korzystania z utworów i artystycznych wykonań, a także charakter i
zakres korzystania z tych utworów i wykonań artystycznych.
Rozdział 13: Fundusz Promocji Twórczości
Art. 111.1. Tworzy się Fundusz Promocji
Twórczości, zwany dalej "Funduszem".
111.2. Funduszem dysponuje minister właściwy
do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
111.3. Fundusz jest państwowym funduszem
celowym w rozumieniu przepisów prawa budżetowego.
Art. 112. Przychodami Funduszu są:
1) wpływy określone w art. 40,
2) wpływy określone w art. 79 ust. 2,
3) dobrowolne wpłaty, zapisy i
darowizny,
4) inne wpływy.
Art. 113. Środki Funduszu przeznacza się
na:
1) stypendia i pomoc socjalną dla twórców
utworów oraz dla twórców opracowań utworów,
2) pokrycie w całości lub w części
kosztów wydań utworów o szczególnym znaczeniu dla kultury i nauki oraz
wydań dla niewidomych.
Art. 114. Minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po zasięgnięciu opinii właściwych
stowarzyszeń twórców, określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady dokonywania wypłat z Funduszu oraz zasady przyznawania stypendiów
i pomocy socjalnej, o których mowa w art. 113 pkt 1.
Rozdział 14: Odpowiedzialność karna
Art. 115.1. Kto przywłaszcza sobie
autorstwo albo wprowadza w błąd co do autorstwa całości lub części
cudzego utworu albo artystycznego wykonania, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
115.2. Tej samej karze podlega, kto
rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy cudzy utwór w
wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie albo
publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne wykonanie, fonogram,
wideogram lub nadanie.
115.3. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
w inny sposób niż określony w ust. 1 lub 2 narusza cudze prawa
autorskie lub prawa pokrewne określone w art. 16, art. 17, art. 18, art.
19 ust. 1 lub 2, art. 20 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 1 lub 2, art. 86, art.
94 ust. 2 i art. 97, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 116.1. Kto bez uprawnienia albo
wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo
w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub
nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
116.2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu
określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do
lat 3.
116.3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania
przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność
przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od 6
miesięcy do lat 5.
116.4. Jeżeli sprawca czynu określonego w
ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 117.1. Kto bez uprawnienia albo
wbrew jego warunkom w celu rozpowszechnienia utrwala lub zwielokrotnia
cudzy utwór w wersji oryginalnej lub w postaci opracowania, artystyczne
wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
117.2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania
przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność
przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności do
lat 3.
Art. 118.1. Kto w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej przedmiot będący nośnikiem utworu, artystycznego
wykonania, fonogramu, wideogramu rozpowszechnianego lub zwielokrotnionego
bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom nabywa lub pomaga w jego zbyciu
albo przedmiot ten przyjmuje lub pomaga w jego ukryciu, podlega karze pozbawienia wolności od 3
miesięcy do lat 5.
118.2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania
przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność
przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od
roku do lat 5.
118.3. Jeżeli na podstawie towarzyszących
okoliczności sprawca przestępstwa określonego w ust. 1 lub 2 powinien i
może przypuszczać, że przedmiot został uzyskany za pomocą czynu
zabronionego, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 118.1.1. Kto wytwarza przedmioty
przeznaczone do niedozwolonego usuwania lub obchodzenia technicznych
zabezpieczeń przed odtwarzaniem, przegrywaniem lub zwielokrotnianiem
utworu bądź też służące do nielegalnego odbioru nadawanych programów,
przeznaczonych dla zamkniętego grona odbiorców, uzyskujących do nich
dostęp po zapłaceniu wynagrodzenia usługodawcy, albo dokonuje obrotu
takimi przedmiotami, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
118.1.2. Kto posiada, przechowuje lub
wykorzystuje przedmioty, o których mowa w ust. 1, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 119. Kto uniemożliwia lub utrudnia
wykonywanie prawa do kontroli korzystania z utworu, artystycznego
wykonania, fonogramu lub wideogramu albo odmawia udzielenia informacji
przewidzianych w art. 47, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 120. (skreślony).
Art. 121.1. W wypadku skazania za czyn
określony w art. 115, 116, 117, 118 lub 1181, sąd orzeka przepadek
przedmiotów pochodzących z przestępstwa, chociażby nie były własnością
sprawcy.
121.2. W wypadku skazania za czyn określony
w art. 115, 116, 117 lub 118, sąd może orzec przepadek przedmiotów służących
do popełnienia przestępstwa, chociażby nie były własnością sprawcy.
Art. 122. Ściganie przestępstw określonych
w art. 115, art. 116 ust. 1, 2 i 4, art. 117 ust. 1, art. 118 ust. 1, art.
1181 oraz art. 119 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 122.1. W sprawach o przestępstwa
określone w art. 115-119 pokrzywdzonym jest również właściwa
organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi.
Art. 123. Minister Sprawiedliwości, w
drodze rozporządzenia, może wyznaczyć sądy rejonowe właściwe do
rozpoznawania spraw o przestępstwa, o których mowa w art. 115-119 - na
obszarze właściwości danego sądu okręgowego.
Rozdział 15: Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 124.1. Przepisy ustawy stosuje się
do utworów:
1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu
w życie,
2) do których prawa autorskie według
przepisów dotychczasowych nie wygasły,
3) do których prawa autorskie według
przepisów dotychczasowych wygasły, a które według niniejszej ustawy
korzystają nadal z ochrony, z wyłączeniem okresu między wygaśnięciem
ochrony według ustawy dotychczasowej i wejściem w życie niniejszej
ustawy. Ustawa nie narusza własności egzemplarzy utworów
rozpowszechnionych przed dniem jej wejścia w życie.
124.2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się do
utworów obywateli obcych stale zamieszkałych za granicą, pod warunkiem
wzajemności.
124.3. (skreślony).
124.4. Postanowienia umów, zawartych przed
dniem wejścia w życie ustawy, sprzeczne z przepisami art. 75 ust. 2 i 3
są nieważne.
Art. 125.1. Przepisy ustawy stosuje się
do artystycznych wykonań:
1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu
w życie,
2) w zakresie korzystania z nich po jej
wejściu w życie, jeżeli według przepisów niniejszej ustawy korzystają
nadal z ochrony.
125.2. Ustawa nie narusza własności
egzemplarzy, na których utrwalono artystyczne wykonanie przed dniem jej
wejścia w życie.
Art. 126.1. Przepisy ustawy stosuje się
do:
1) fonogramów i wideogramów, które
zostały sporządzone po jej wejściu w życie,
2) programów radiowych i telewizyjnych,
które zostały nadane po jej wejściu w życie,
3) fonogramów i wideogramów oraz
programów radiowych i telewizyjnych, które według niniejszej ustawy
korzystają nadal z ochrony.
126.2. Zasady, o której mowa w ust. 1 pkt 3,
nie stosuje się do korzystania przez szkoły w celach dydaktycznych ze
sporządzonych przed dniem wejścia w życie ustawy nadań, fonogramów i
wideogramów nie będących filmami fabularnymi oraz spektaklami
teatralnymi, a także do korzystania z utrwalonych na fonogramach i
wideogramach artystycznych wykonań.
Art. 127.1. Jeżeli rozpoczęte przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy korzystanie z utworu,
artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu lub programu radiowego albo
telewizyjnego było według przepisów dotychczasowych dozwolone,
natomiast po tej dacie wymaga zezwolenia, to może być ono dokończone,
pod warunkiem że uprawniony otrzymał stosowne wynagrodzenie.
127.2. Z zastrzeżeniem ust. 3, dokonane
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy czynności prawne odnoszące
się do prawa autorskiego są skuteczne i podlegają ocenie według
przepisów prawa dotychczasowego; odnosi się to również do zdarzeń
innych niż czynności prawne.
127.3. Ustawę stosuje się do umów długoterminowych,
które zawarte zostały przed dniem jej wejścia w życie, w odniesieniu
do okresu następującego po tej dacie oraz do zobowiązań, które powstały
przed dniem wejścia w życie ustawy, w odniesieniu do skutków prawnych
zdarzeń następujących po tej dacie, nie związanych z istotą zobowiązania.
127.4. Umowy zawarte przed dniem wejścia w
życie niniejszej ustawy nie obejmują praw pokrewnych, chyba że strony
postanowiły inaczej.
Art. 1271. Prezes Rady Ministrów, na
wniosek ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego, w drodze zarządzenia, utworzy zespół do spraw przeciwdziałania
naruszeniom prawa autorskiego i praw pokrewnych oraz określi jego skład,
zadania i tryb działania.
Art. 128. Traci moc ustawa z dnia 10
lipca 1952 r. o prawie autorskim (Dz. U. Nr 34, poz. 234, z 1975 r. Nr 34,
poz. 184 i z 1989 r. Nr 35, poz. 192).
Art. 129. Ustawa wchodzi w życie po upływie
3 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem przepisu art. 124 ust. 3, który
wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
