Motywem przewodnim tegorocznej ekspozycji Leipziger Buchmesse, która jak zawsze zgromadziła nie tylko ludzi pióra (m.in. Günter Grass, Patrick Rothfuss, Amos Oz) ale również prominentów ze świata polityki i kultury, było 50-lecie nawiązania niemiecko-izraelskich stosunków dyplomatycznych : „1965 bis 2015. Deutschland – Israel”.
Z tej okazji na tegoroczne Targi przybyło też 40 autorów z obu państw, a duża część 3.200 imprez targom towarzyszącym, podporządkowana była wspomnianemu tematowi głównemu. Książkowe nowości prezentowało 2.263 wystawców, których stoiska odwiedziło 186 tysięcy osób.
Wszystkie drogi w dniach od 12 do 15 marca 2015 roku prowadziły do Lipska. Również te żelazne. W pociągu, który wyruszył z Frankfurtu nad Menem we wczesnych godzinach rannych, pomalowane postacie, ubrane w fantazyjne, ni to baśniowe, ni historyczne stroje, wyraźnie określały, jaki jest cel ich podróży. Lipsk – gdzie na książkowych targach już po raz drugi spotykali się w Hali nr 1 miłośnicy komiksów. W składzie łączącym Halle z oddalonym o ok. 40 min jazdy Lipskiem trudno było znaleźć wolne miejsce. W widocznym wszędzie sloganie reklamującym tegoroczne Targi nie było ani krzty przesady: „Leipzig liest” – Lipsk czyta. Uzupełnić trzeba, że nie tylko czytał, ale również słuchał i oglądał, gdyż tzw. multimedia dawno już opanowały rynek, nadal tradycyjnie zwany czytelniczym. Najlepszym tego przykładem był szturm młodych przebierańców na wspomnianą już Halę nr 1.
Targi książki w Lipsku swą tradycją sięgają XVII wieku i zawsze były w ścisłej światowej czołówce. W NRD wiosenna ekspozycja stała się od 1952 miejscem spotkań twórców ze Wschodu i Zachodu. I dziś, wielkością i rozmachem lipskie targi ustępują w Niemczech tylko targom książki we Frankfurcie nad Menem. Te we Frankfurcie znam z corocznych ekspozycji od trzydziestu lat, te w Lipsku odwiedziłem po raz pierwszy.
Nie będę ukrywał, że oprócz chęci poznania targowych obiektów i porównania ich z infrastrukturą frankfurcką, głównie interesował mnie odmienny od frankfurckiej cel ekspozycji, jak również, co oczywiste, prezentacja polskiej książki.
Pokaźnych rozmiarów plan przestrzenny Targów, jaki wraz z kartą akredytacyjną trafiał w ręce każdego dziennikarza, ułatwiał poruszanie się po rozległych terenach targowych. Wejść do hal było łatwo, gorzej z ich opuszczeniem. Czy to z powodu dużego napływu zwiedzających (wielu zmęczonych zwiedzaniem odpoczywało… na posadzce), czy też ze względów bezpieczeństwa, aby opuścić połączone ze sobą hale, należało przemaszerować na drugi ich koniec, o zawróceniu do punktu, skąd się rozpoczęło zwiedzanie, nie było mowy! Z powodu ścisku, nie należało to do rzeczy łatwych i zajmowało sporo czasu.
Ale to utrudnienie natury technicznej nie przeszkodziło, rzecz jasna, w bezbłędnym dotarciu do Hali nr 4 i stoiska E500, gdzie około 200 książek prezentował „Das Polnische Buchinstitut Krakau”, czyli, jak można było już po polsku odczytać, krakowski Instutut Książki. Przedstawiciel tego stoiska, Paweł Gorszczyński rodem z Katowic, a zamieszkały w Lipsku, nie musiał mnie nawet przekonywać, że polska książka cieszy się dużym zainteresowaniem. Oblegany przez zwiedzających, miał zaledwie chwilę czasu, by wręczyć mi stosowne katalogi: „The polish book market”, „Neue Bücher aus Polen 59.”, „Leipzig liest polnische Literatur – Texte aus und über Polen” oraz od lat niezmienny zestaw pamiątek – ołówek i notes. Dodał jeszcze informacje, że pozostałe dane mogę zdobyć od Ewy Wojciechowskiej, znanej mi od lat z Targów we Frankfurcie, reprezentującej Instytut Książki, a po cukierki, jeśli chciałbym takowe possać, powinienem udać się do pobliskiego stoiska rumuńskiego, bo polskie takowych nie posiada.
Wybrałem inną opcję i zatrzymałem się na dłużej przy Forum OstSudOst (E505), by uczestniczyć w spotkaniu z drem Piotrem Pazińskim, pisarzem i eseistą, laureatem kilku prestiżowych nagród, autorem powieści „Pensjonat” przetłumaczonej na język niemiecki przez Benjamina Voelkela. W programie Targów takich spotkań z polskimi pisarzami i polską literaturą naliczyłem dziewięć, nie tylko na terenie Targów, ale również w Polskim Instytucie w Lipsku. Jak mi później wyjaśniła Ewa Wojciechowska, to właśnie odróżnia ekspozycję lipską od frankfurckiej. Lipsk nastawiony jest na bezpośrednie kontakty pisarzy z czytelnikami, wszystkie dni są dniami otwartymi, podczas gdy Targi we Frankfurcie przeznaczone są w pierwszej kolejności dla fachowców, czyli wydawców, tłumaczy, mediów.
Ale i w Lipsku można się było zorientować, co zwiedzających najbardziej interesuje na polskim stoisku: literatura faktu, czyli reportaże i… książki dla dzieci, głównie ze względu na wysoki kunszt ilustracji. Jeśli ta tendencja przetrwa, a wszystkie znaki na to wskazują, w trakcie targów frankfurckich może dojść, dzięki nowym umowom, do dalszej promocji polskiej książki.
Przekonamy się jesienią. Do zobaczenia we Frankfurcie!
Wojciech W. Zaborowski
Więcej o osiągnięciach zawodowych red. Aleksandry Dankowiakowskiej Korman na 
Andrzej Kępiński urodził się 31 maja 1953 roku w Głuszycy koło Kamiennej Góry. Magister socjologii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1972 r. dziennikarz, aktywny działacz Klubu Dziennikarzy Studenckich (KDS), laureat “Czerwonej Róży” – prestiżowej nagrody w środowisku studenckim lat siedemdziesiątych. Publicysta “Nowin Jeleniogórskich”, “Wiadomości Elbląskich” (zastępca redaktora naczelnego), tygodnika “Wprost”.
Włodzimierz Andrzej Gibasiewicz – doktor nauk weterynaryjnych, publicysta i badacz dziejów medycyny weterynaryjnej. W roku 1977 ukończył Wydział Weterynaryjny Akademii Rolniczej we Wrocławiu, sześć lat później obronił pracę doktorską.
Musa Czachorowski (Musa Çaxarxan) – dziennikarz, poeta, wydawca, działacz polskiej społeczności tatarsko-muzułmańskiej. Rzecznik prasowy Muzułmańskiego Związku Religijnego w RP. Redaktor naczelny kwartalników „Przegląd Tatarski” i „Muzułmanie Rzeczypospolitej”, redaktor prowadzący „Rocznika Tatarów Polskich. Seria 2”. Autor dwunastu zbiorów poetyckich, m.in. „Chłodny listopad”, „Dotknij mnie”, „Samotność”, „Rubajaty stepowe”, „Jeszcze tylko ten step…”. Współautor antologii poezji polskich Tatarów „Oto moje dziedzictwo”. Twórca Inicjatywy Wydawniczej Çaxarxan Xucalıq, publikującej literaturę o tematyce tatarsko-muzułmańskiej.
