Gdy 4 kwietnia 1949 roku w Waszyngtonie dziesięć państw Europy Zachodniej (Belgia, Dania, Francja, Holandia, Islandia, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, Wielka Brytania, Włochy) wraz ze Stanami Zjednoczonymi i Kanadą podpisywało Traktat Północnoatlantycki, tworząc tym samym nowy system światowego bezpieczeństwa, będący odpowiedzią na narastające zagrożenie ze strony Związku Radzieckiego po zakończeni drugiej wojny światowej oraz rosnącą obawą przed ekspansją komunizmu w Europie, nawet najstarsi górale nie przewidywali, że Polska w przyszłości może stać się członkiem tego Sojuszu. W kolejnych latach przystąpiły do niego Grecja, Turcja, RFN i Hiszpania.
Prace nad przyjęciem Polski do NATO rozpoczęły się bezpośrednio po rozwiązaniu w 1991 roku Układu Warszawskiego. W 1992 roku ówczesny Komitet Obrony Kraju podległy prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej przyjął nowe założenia polityki bezpieczeństwa i strategii obronnej państwa, a dwa lata później, czyli w 1994 roku, na szczycie NATO w Brukseli wdrożono program „Partnerstwo dla Pokoju” na rzecz współpracy z państwami aspirującymi do Sojuszu Północnoatlantyckiego. Natomiast na szczycie w Madrycie w 1997 roku Polska, Węgry i Czechy otrzymały zaproszenie do członkostwa. Rozpoczęły się dynamiczne i wszechstronne przygotowania do akcesji. 17 lutego 1999 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął ustawę o ratyfikacji Traktatu Północnoatlantyckiego, 18 lutego podpisał ją prezydent Aleksander Kwaśniewski, która 19 lutego weszła w życie, a 12 marca 1999 roku szefowie dyplomacji Polski, Węgier i Czech przekazali sekretarzowi stanu USA Madeleine Albright dokumenty ratyfikacyjne przystąpienia do Sojuszu. W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej uczynił to minister spraw zagranicznych prof. Bronisław Geremek.